Yıllardır okuyup geçtiğim bu afişler bana hiçbir şey ifade etmiyor. Veyahut, şöyle izah edeyim çok şey yapılması gereken bir konuda hiçbir şey yapılmadığını hissettiriyor. Kurumlar bu yıl da üstünkörü, derine inmeyen dertlere deva olmayan dostlar alışverişte görsün zihniyetiyle gerçekleştirilen bir kaç program huzur evi ziyaretleri, bir kaç söyleşi ve malum afişler ile bir anneler gününü daha geçiştirmenin telaşı içindeler.
Çünkü, onların çok daha önemli işleri var.
Aslında, kendi annelerini çok sevdiklerini biliyorum ve "Anneler Günü"nde ellerinde hediyeleri ile annelerinin kapısını çalacaklarından hiç şüphem yok. Ancak, topluma karşı görev ve sorumlulukları olan insanlar tüm diğer anneleri de sevmek zorundadır.
Yeri geldiğinde koskoca, genç ve güçlü bir ülkeyiz diyoruz ama hâlâ cahil bıraktığımız için ve bakabileceği kadar çocuk sahibi olmanın önemini anlatamadığımız için bebeğine de kendisine de bakamayıp ölümlerine sebep olan anneleri de sevmek zorunda.
Çocuklarının beslenme çantasına koyacağı yiyecekler için semt pazarına akşam saatlerinde gidebilen anneleri de sevmek zorunda. Hayatını vakfettiği çocuklarının babasından şiddet gören anneleri de sevmek zorunda. Onları sevmek demek; dertlerine çare olmak, koruyup-kollamak demek. Sizler, bu ülkenin yönetimine talip olmuş kişiler, bilesiniz ki büyük vebal altındasınız.
Bırakın, hamâsi -içi boş- lafları,
En değerli varlıklarımız annelerimiz ağlıyor, haberiniz var mı?
Boyalı Kuş adlı romanı okudunuz mu bilmem ama çok etkileyiyi benim için :) Anneler gününüz kutlu olsun :)
YanıtlaSilRenkli olduğu için Boyalı dediğim kuşu her gördüğümde, o kitaptaki boyalı kuşların korkunç akıbeti geliyor aklıma. Değiştirmeyi de ihmal ettim. Öylece kaldı. Kutlama için teşekkür ederim.
SilAğlarsa anam ağlar, gerisi yalan ağlar derler ya.. Biz sadece vah vah, tüh tüh deyip geçiyoruz. O anaların yüreği hergün cızlıyor. Harika bir yazı Rabia hanım. Tebrikler duyarlılık bu.
YanıtlaSil