EV TELEFONU...Bir Zamanlar...

Geçtiğimiz yıldan beri aklımda. Doluya koyuyorum almıyor, boşa koyuyorum dolmuyor. Bir türlü bir karara varamadım. Evdeki sabit telefonu kapatıp, kapatmamak konusunda kararsız kaldım. Telefonun kampanya süresi dolduğu için de acele karar vermem lazım. Bu arada, yaşantımız da adeta kampanyalara endekslendi. Hele ki cep telefonlarını kampanyasız kullanan yoktur herhalde. Bu durumda akla bir soru geliyor ister istemez. Kurumlar kampanya fiyatları ile zarar etmediğine göre kampanyasız fiyatlar neden o kadar pahalı. Gerçi, normal görüşme fiyatlarını bilmiyorum ama maazallah, vaktinde yenileme yapmaz da bir kaç gün de olsa normal tarifeden kullanırsak sanki ocağımıza incir ağacı dikecekler, o derece de korkuyoruz.

Konumuza dönersek, sabit telefonun kapatılmasındaki bu kararsızlığım size tuhaf gelebilir. Alt tarafı bir telefon diyebilirsiniz. Ancak, bu dediğiniz şimdi için geçerli. 70'li yıllarda hatta 80'li yılların sonlarına kadar eve telefon almak kolay değildi. Devlet yatırım yapmadığı için PTT Genel Müdürlüğüne bağlı İstanbul Telefon Baş Müdürlüğü mevcut şebekenin çalıştırılmasından başka bir iş yapmıyordu. Aslında, mevcudun işletilmesinde de zafiyetler vardı. Telefonları kullanabilmek için hat gelmesi (çevir sesi) beklenirdi. Telefonu çok kullanan insanların çevir sesini getirecek totemler icat ettiklerini sonradan çok dinledik.

Ailem, 70'li yılların başından itibaren eve telefon bağlatmak konusunda hevesliydi ama ancak 70'li yılların sonlarına doğru ilk müracaatlarını yapmışlardı. Babamızın dediğine göre dilekçeyi kayda alan memura telefonun ne zaman bağlanacağını sorduğunda memur kızgın bir şekilde elindeki dilekçeyi sallayarak, "boşuna veriyorsunuz bu dilekçeleri, boş kutu yok" diyerek, diğer bekleyenlere de duyuracak şekilde celallenmiş. Memur da haklı, olmayan bir şeyi nasıl versin. Belki, telefon sahibi biri bu dünyadan göçüp, gider de evi kapanırsa onun hattı sıradaki vatandaşa verilebilir. Ancak, telefon hatları o kadar değerli ki sahibinin vefatı halinde mirasçılardan biri hattı kendi üzerine geçirebilir. Veya, telefona ihtiyaçları yoksa kara borsa sattıkları rivayet olunurdu. Ayrıca, o yıllarda telefonlar ancak 10-15 yıl içerisinde bağlandığından ileriyi gören ebeveyn, çocukları için de dilekçe vererek telefona bir nevi çeyiz muamelesi yaparlardı.

Hevesi iyice kaçmış olan babamız daha sonraları Bakan imzalı dilekçelerin işe yaradığını duymuş ve başlamış Ankara'ya gidecek bir üst düzey bürokrat veya partili bir tanıdık aramaya. Arayan bulurmuş, derler. Hakikaten, Ankara'dan zamanın İçişleri Bakanı'nın imzasını taşıyan dilekçemiz geldi. Nicedir hevesi kaçmış, inancını kaybetmiş olan babam yeni bir heyecanla giderek, İstanbul Telefon Baş Müdürlüğüne dilekçesini verdi. Dilekçeyi verdi, vermesine de dilekçeyi alan memurun yaklaşımı farklı olmadı ki babamız bir daha telefonun adını ağzına almadı. Zaten, dilekçesine de herhangi bir cevap gelmedi.

Kapatmakta kararsız kaldığım evimizin kadim dostu telefonumuz hakkında yazıp, çizilecekler bitmedi ama ben yoruldum, muhtemelen siz de yoruldunuz. Bu günlük bu kadar olsun. Sağlık ve mutluluk dolu günleriniz olsun. En yakın zamanda görüşmek üzere.