HAVADA BAHAR KOKUSU...Ve Atık Kağıt Toplayıcısı...

Mart kapıdan baktırır, kazma kürek yaktırır ata sözüne inat bu yıl Mart ayı bahar günlerine yakışır güzellikte geçiyor. Yaz günlerine özlemimizi biliyormuş gibi ışıklarını cömertçe yollayan güneşin ısıttığı günler yaşıyoruz. Gerçi, bazı günler bulutların arkasına saklanıyor, rüzgar esintileri ile ortalık serinliyor ama yine de deniz kenarlarında, çiçekli parklarda gezinmek için ideal günler. Dün yine havayı günlük güneşlik görünce evde kalmaya gönlümüz razı olmadı ve açık havada kahve içmek üzere arkadaşımla sözleştik.

Bu havalarda gezintiye çıkmak elbette istediğimiz bir şey ama giyimimize karar vermek de bir o kadar zor. Kış ve yaz bu bakımdan en rahat mevsimler. Kışın kışlığını bilirsin mantonu giyer atkına sarınırsın, yazın da yazlığını bilir ince giysilerle püfür püfür gezersin. Bahar ayları öyle mi ya! İnce giyinsek üşümek var, sıkı giyinsek terlemek. Bu yüzden giyinmem uzun sürünce randevu yerine zamanında varmak için hızlı yürümem gerekti.

Yarım saat yürüme mesafesindeki buluşma yerimize doğru tempoyu tutturmuş kaldırımda yürürken sağ yanımdan doğru bir erkek sesinin 'çorba' dediğini duydum. Hafifçe dönüp göz ucuyla baktığımda çöpten atık kağıt toplayanların kullandığı tekerlekli çuval tutan genç bir adam gördüm. O anda tanınmış bir kebapçının önünden geçiyordum. Caddeye inerken her zaman bu yolu kullandığım için kebapçıyı biliyorum ama denk düşürüp de bir kebap yemişliğim yoktur.

Vay! dedim içimden ağzının tadını biliyor. Randevuma geç kalıp, arkadaşımı bekletmek istemediğim için hızımı kesmiyorum ama çorba isteyen genç aklımda. Allah biliyor ya vaktim olsaydı da bir çorba ısmarlasaydım diye içimden geçirdim. Genç adamın gerçek niyetini elbette bilmiyorum. Gerçekten karnı acıkmış da olabilir, para istemenin bir şekli olarak düşünmüş de olabilir.

İnsanların niyetlerini okumaya çalışmak da aslında iyi bir şey değil. En güzeli beyanına inanıp, gereğini yapmak ya da yapmamak. Çocuk neticede silah doğrultmuş değil. İsteyenin bir yüzü diyerek şansını deniyor. Ee şimdi ben zenci mi oldum diye kafamda çılgın sorular, endişeler dönüp dururken yürümeye devam ediyorum. Aslında ben bunu çok sık yaşıyorum. Her dışarıya çıkışımda mutlaka bir şeyler isteyen insanlar çıkıyor karşıma.

El açıp, dilenen bir insan gördüğümde veya bu günkü genç gibi yardım isteyenlere karşı bir güvensizliğim var. Ayrıca, belki de en önemlisi onların dileniyor olmaları beni kahrediyor, yakıştıramıyorum. İnsan onuru ile bağdaştıramıyorum. Ayrıca, taşı sıksa suyunu çıkaracak bir delikanlı veya gençten bir kadının yardım dilenmesi pek inandırıcı da gelmiyor. Açıkçası, -amiyane tabirle- enayi yerine konulmak da istemiyorum.

Ben bütün bunları neden anlatıyorum. Çünkü, içim hiç rahat değil. Ya gerçekten aç idiyse.