YALNIZLIK KADERİMİZ...

Yalnızlığı büyük bir acı olarak değerlendiren ve "yalnızlık Allah'a mahsus" diyen insanoğlu, yalnızlığı baş edemeyeceği bir dert olarak görür. Elbette, insan aile kurmak ve diğer aileler ile birlikte bir toplum meydana getirmek üzere yaratılmıştır. Bu sebeple de yalnızlığı kendisine yakıştıramaz ve yalnızlığı ancak Allah'ın taşıyabileceği ağır bir yük olarak görür. Haklıdır da hepimiz biliriz ki bir fincan kahve içmek için bile bir arkadaşa ihtiyaç duyarız.

Bütün bunları yadsımam mümkün değil. Benim anlatmak istediğim insanın kaderi olan bazı yalnızlık anları. Mesela, hasta yatağımızda ağrıyı sızıyı tek başımıza çekiyoruz. Cezaevlerinde özgürlüğe kavuşmak için bekleyenlerin en yakınları dahi yanında olamaz. 
Ölüm anında son nefesini veren insan yapayalnızdır. 

Öyle anlar ve zamanlar vardır ki; etrafımızda bir takım insanlar, ailemiz bulunabilir ama yapabilecekleri sınırlıdır. Hasta yatağında ağrılarını, sevdiklerine olan hasretini ve özlemlerini tek başına çekersin. Ölüm anında o nefes son nefesin ise yanındaki kimsenin gücü yetmez sana bir nefesçik dahi vermeye. 


Dünyaya gelmek kaderin ise geleceksin. Kaderinde yazılana göre de tam zamanında, ne bir gün fazla ne bir gün eksik gideceksin. Yalnızlık, denilen şey budur. Bu dünyaya yalnız gelir, yine yalnız olarak bu dünyadan ayrılırız. Yani yalnızlık kaderdir. Hem de insanlığın ortak kaderi. Bu nedenle, yalnızlıktan kurtulmak diye bir şey yoktur. 

Ayrıca, bazen bilerek ve isteyerek de yalnız kalmamız gerekebilir. Düşünün ki; insanlığı tehdit eden bir salgın hastalığın mikrobundan korunmak ve hastalığın yayılmasını engellemek için insanlardan uzaklaşabilir, onlarla aramıza mesafe koyabiliriz. 

Bütün bunlar neticesinde anlıyoruz ki; Mutlak yalnızlığın varlığı insanların kaderidir. Yalnızlığı paylaşacağınızı zannediyorsanız yanılıyorsunuz. Yalnızlığınızı sevin, onunla barışın ve kıymetini bilin. 

Yalnızlık özgürlüktür...